Gwiazdy spalonego teatru

Tak właśnie może tym razem się uda :D 

 Zapraszam:

Wattpad

3

Wdech i wydech. Powoli... jeszcze jeden obrót. Zejście niżej i delikatne uniesienie. Przedstawiaj tą historię, żyj nią, nie bój się jej emocji. Ostatnie przejście, wyskok i ponowne zetknięcie policzka z ziemią. 

To nie może być normalne. Weź się w garść, to jest tylko układ. Jeden. Kilka złożonych z sobą kroków.

-Fuck!- Starłam z złością cieknącą po wargach krew i jak najszybciej wstając podeszłam do torby, by wyciągnąć chusteczki.

-Myślałem, że już sobie z tym poradziłaś- Matt przyklęknął przede mną chwytając dużymi dłońmi moje kolana. Pokręciłam głową unikając zaciekle jego wzroku. Nawet nie słyszałam jak wszedł i jak długo tu był. - Krisy... martwię się.

Jego kciuk przesunął się po mojej dolnej wardze ścierając resztki krwi, wstałam widząc jak bierze go pomiędzy swoje zęby.

-Nie potrzebnie, jestem zmęczona wracam do domu- chwyciłam pasek plecaka ruszając w stronę wyjścia cały czas próbując zatrzymać krwotok z nosa. Choć wstanie w tym stanie było jedną z najgorszych opcji nie miałam ochoty na rozmowę z nim.- To co widzimy się przed występem w sobotę?

Miałam już poczuć chłód metalowej klamki i opuścić pomieszczenie wypełnione cicho grającą jeszcze muzyką, jednak zatrzymał mnie.

-Wiem o tobie trochę więcej- ścisnął moje ramię przesuwając palcem wskazującym po policzku. Spięłam całe ciało, krew w tętnicach przyspieszyła, a zamiast serca miałam maszynę, która posiadała kilkaset koni mechanicznych.- Nie zapominaj kto pomagał ci w tym narkotykowym piekle, przy czyim boku spędzałaś nie jedną noc - jego szorstki zarost zetknął się z gładką skórą - Kriss.

-Nie!- odwróciłam się gwałtownie wyrywając tym samym ramię- skończyłam z wszystkim co miało coś wspólnego z zeszłym rokiem.

Zaśmiał się gorzko ukazując szereg białych zębów. Tęczówki mu pociemniały, a barki uniosły bardziej ku górze. Był niczym demon nad swoją ofiarą, czuć było od niego chłód i tą jego potęgę, którą potrafił ukrywać przed wszystkimi.

-Jesteś mi coś winna Katherine- wzdrygnęłam się, już dawno nikt nie używał mojego pełnego, poprawnego imienia. Na jego wydźwięk włos zjeżył mi się na plecach i miałam wrażenie, że tamta osoba przepadła już dawno. Przepadła w chwili kiedy postanowiłam pierwszy raz spróbować. Od tamtego czasu nie słyszałam często tego dźwięku, tylko wtedy gdy był wkurzony. Zagryzłam wargę i zacisnęłam palce na chusteczce dusząc swoją bezsilność. - Ośmieszyłaś mnie na oczach chłopaków, nadal myślą, że jesteśmy razem.

-A kiedykolwiek byliśmy? - prychnęłam- nie jestem ci nic winna. Co straciłeś swój szacunek na "dzielni", bo niby "zerwałam z tobą"? Wybacz, że się nie podporządkowuje i...

-A może powinnaś ?- Jego chwyt był mocny i stanowczy.- Chyba nie chcesz, aby nowi znajomi dowiedzieli się o twoim uzależnieniu? Aby bali się do ciebie odezwać, by przypadkiem nie trafić na tych gości co wisiałaś im kupę hajsu i puszczałaś się, aby anulowali tobie dług?

-Nie puszczałam się!

Jedyna osoba z którą miałam bliższą styczność był... on. Chyba. Najchętniej wymazałabym wszystko z pamięci. Wszystko. Każdą chwilę.

Przerażające jest to ile uzależniona osoba może poświęcić dla kilku gramów białego proszku.

-Zostaw mnie w spokoju, albo to ja powiem trochę więcej niż powinnam.

Szarpnęłam ręką i wyrwałam ją spod jego dotyku. Ponownie zarzuciłam plecak na ramię i czym prędzej wypadałam z sali. Nawet po opuszczeniu budynku czułam jego dotyk. Miałam ochotę zdrapać całą skórę, pozbyć się tej powłoki.

Wpadłam zdyszana do autobusu, zaczesując włosy do tyłu. Zimna szyba zetknęła się z moim czołem przesyłając nikłe ukojenie. Oddychaj. Wdech. Wydech.

Nic nikomu nie powie. Nie powie rozumiesz. Za bardzo się boi, że go wydasz.

-Kogo ja chcę oszukać...

  Wszyscy odpowiedni przyjaciele

We wszystkich odpowiednich miejscach

Więc tak, pogrążamy się.

Oni mają wszystkie odpowiednie ruchy

Na wszystkich odpowiednich twarzach

Więc tak, pogrążamy się.  

To nie, cicha noc, smagana zimnym, paraliżującym wiatrem. To nie uporczywe ciepło, które daje kołdra. To nie wina tej niewygodnej pozycji. To uwięziony w gardle oddech. A może raczej przerażone westchnienie. Głębokie, nieregularne... szybkie jak trzepoczące serce. Tylko nieliczni wiedzą jak niepokojący może być sen. Albo ja bardzo może budzić w kimś lęk...

-Koszmar, Krisy to tylko koszmar.

Aż podskoczyłam. Siedzący obok Oliver spoglądał na mnie z niepokojem. Posłałam mu przepraszające spojrzenie mówiące, że już wszystko jest okey.

Jechaliśmy wielkim busem w miejsce naszego występu. Denerwowałam się... to pewnie dlatego, jednak zimny pot pokrywający moje ciało mówił mi, że nie do końca właśnie o to chodzi. Mój wzrok powędrował na przód pojazdu i natychmiast zetknął się z ciemnymi tęczówkami.

Matt.

Miałam się już dawno odciąć od byłych problemów, jednak świadomość tego, że wiedział trochę za wiele nie dawała mi spokoju.

-Co się stało?

-Hmm..?

Nie miałam zielonego pojęcia o co pytał mnie Oliver. Spojrzałam na miejsce, które wskazywał. Dzięki krótkiemu rękawkowi było widać idealny fioletowo-zielony siniak rozchodzący się dookoła mojego ramienia. Przeklęłam w duchu.

-Uderzyłam się... mam mały problem. Wystarczy, że się delikatnie gdzieś zadrapię czy właśnie uderzę i jest od razu takie coś- posłałam mu najbardziej przekonujące spojrzenie na jakie było mnie stać. Nie wyglądał jakby uwierzył w moje słowa- Lepiej się zbieraj zaraz wysiadamy.

I tak właśnie było. Nim się obejrzałam już przeprowadzaliśmy rozgrzewkę, ostatnia próba i już stałam w garderobie ubierając balowe szaty. Taniec był dość ciekawą kombinacją nowoczesnych kroków i walca. Spryskałam delikatnie upięte już włosy lakierem i nałożyłam na twarz czarną maskę.

-Dobra, dasz radę- ostatnie spojrzenie w lustro.

-Mogłabyś uważać jak leziesz? 

Zdezorientowana podniosłam się z podłogi. Ktoś był tak łaskawy i stanął na koniec mojej sukni. Stanowczo za często ostatnio mam bliskie kontakty z ziemią.

-Ja?! To nie ty leżysz na ziemi! Warto czasem otwierać oczy jak się idzie!

Krzyknęłam i dopiero teraz spojrzałam na mojego oprawcę. Wellinger. Ubrany w elegancki garnitur z ułożonymi za pomocą żelu włosami. Używał mocnych, męskich perfum za które pewnie nie wypłaciłabym się przez kilka lat. Po dwóch tygodniach siniec pod okiem zdecydowanie wyblakł i teraz trzeba było się naprawdę bardzo mocno przypatrzeć, aby go zauważyć. 

Prześledził moją postać wzrokiem i poszedł dalej.

-Cóż za gentlemen- prychnęłam. 

Nie miałam zielonego pojęcia, że ten "ważny zleceniodawca" będzie chciał naszego występu na balu z okazji rozpoczęcia sezonu sportów zimowych. Nawet nie miałam pojęcia, że takie coś w ogóle istnieje!

Wyjrzałam spod kurtyny. Sala była pełna różnych gości. Co chwila zauważałam innego sportowca z jakiegoś innego kraju i innej dzieciny sportowej. Kelnerzy z lampkami szampana przemykali pomiędzy stolikami i stojącymi grupkami ludzi, którzy rozmawiali między sobą. Nie zabrakło również trenerów, osób towarzyszących, kilku innych ludzi z kadr. 

Zauważyłam Andreasa wraz z innymi znajomymi z drużyny. Na ten widok wypuściłam głośno powietrze przez zęby, jednak musiałam przyznać, że prezentował się naprawdę dobrze.

Zegarek wybił 21. To był nasz czas, zostaliśmy zwołani na krótką przedmowę Matta. 

-Mam nadzieję, że każdy wie co ma robić. Wierzę, że nam się uda, pracowaliśmy bardzo ciężko przez ten czas i wiem, że wszystko pójdzie po naszej myśli. Pamiętajcie o przełożeniu nogi w czasie pochylenia, a wszystko pójdzie dobrze. No dzieciaki... pokarzmy im jak się tańczy.

Każdy pokiwał głową i ruszyliśmy. W głośnikach rozległ się męski głos.

-Panie i panowie przedstawiam wam tancerzy dzisiejszego wieczoru.

No to ruszamy. Zebraliśmy się na środku sali i przy pierwszych dźwiękach muzyki ukłoniliśmy się sobie w okręgu. Zaczęło się. Obrót, przejście, zejście po plecach osoby po lewej. Trzy kroki w stylu miejskim, przejście do walca. 

Tańczyłam z Oliverem, prowadził bardzo dobrze. Czułam jego ciepło, delikatne perfumy i rozluźnione mięśnie. Przejście. Pochylenie... przełóż i wyprostuj nogę. Dobrze! Kolejny obrót. Kobiety podeszły do środka w czasie kiedy mężczyźni wykonywali swoje ruchy po zewnętrznej stronie. Wszystko szło naprawdę dobrze. Nie zwracałam uwagi na publiczność po bokach. 

Kolejne zejście i przejście. Zamiana partnerów. Tym razem trafiłam na Matta. Jego ruchy w walcu były bardziej stanowcze. Widać było, że to on kieruje. Mięśnie na barkach były twarde, a obroty dopracowane. Pochylenie... niżej, niżej, niżej. Praktycznie dotknęłam dłonią ziemi. Powrót. Ustawienie par w rząd,  dziewczyny twarzą do chłopaków. Skrzyżowanie rąk.

Cieszyłam się, że maska zasłaniała mi twarz. Nie mógł dokładnie odczytać moich emocji w momencie kiedy przyciągał mnie bliżej i wykonywał kolejne figury. 

Kolejne przejście. Jeszcze tylko chwila. Wygięcie w łuk. Przechylenie. Powrót. Przełóż ponownie nogę. Obrót. Dłoń ku górze, wykończenie.

Muzyka ucichła, jednak cisza trwała tylko kilka chwil. W jednej sekundzie nie było nic, w następnej chór oklasków i krzyków rozlał się po całym pomieszczeniu. Ukłoniliśmy się nisko i zaczęliśmy wracać za kulisy.

-Tak! To było piękne- przybiłam piątkę z Olim wymieniając następnie uściski- teraz zapraszam na coś do jedzenia, z tych nerwów nie jadłem od południa i teraz jestem mega głodny. Mógłbym pochłonąć cały domek baby Jagi.

Zaśmiałam się cicho patrząc na jego nieporadne ruchy. Zdjął maskę, przeczesał palcami włosy... był taki naturalny i uśmiechnięty, w pewnych momentach zachowywał się niczym małe dziecko co uznawałam za naszą wspólną cechę. Cieszyłam się z naszej znajomości, niewątpliwie szybko dotarliśmy do siebie. Zrozumieliśmy bez większych przeszkód.

-No co?

-Nic- uśmiechnęłam się i pociągnęłam go do sali. 

-Widzisz gdzieś bufet?

Wskazałam palcem wielki stół przy którym kręciło się kilku ludzi. Sala nadal była zapełniona choć część gości wyszła na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza. Odetchnęłam z trudem kiedy przedostaliśmy się w  wyznaczone miejsce. Poruszanie się w tej sukni balowej jest piekielnie trudne kiedy otacza cię taka chorda ludzi. 

Właśnie popijałam z lampki szampana, kiedy zauważyłam znajomą figurę i włosy. Uniosłam brew ku górze na widok Alex, po czym spojrzałam na jej splecione palce z palcami... Andreasa. Potrząsnęłam z niedowierzaniem głową w końcu przełykając z trudem resztki musującego alkoholu. 

Uśmiech dziewczyny niewątpliwie przyciągał spojrzenia wielu chłopaków, ale Wellinger całkowicie to ignorował. Zamiast tego nie krępował się z zerkaniem na obsługujące kelnerki w ołówkowych, czarnych spódniczkach. Prychnęłam. 

-Jesteś jakaś taka blada. Petterson, Nicole chyba cię szuka- założyłam ręce na piersi czując u swego boku Matta.

Oli nie był chętny, aby mnie opuścić, jednak pod naciskiem wzroku trenera dał za wygraną. Westchnął przeciągle i ruszył w stronę dziewczyny stojącej po drugiej stronie sali. 

-Dobrze tańczyłaś.

-Ty też- nie ukrywałam mojej niechęci do jego osoby. Po pamiętnym dniu nie miałam zamiaru tolerować jego zachowania. 

Podskoczyłam na palcach, kiedy złapał moją rękę i uśmiechnął się do podchodzącego w naszą stronę starszego mężczyzny.

-Jak się podobało panie Moss?

Mężczyzna skłonił delikatnie głowę. Wyłączyłam słuch podczas tej rozmowy skupiając się jedynie na swojej dłoni w palcach Matta. Co on sobie wyobraża. Podniosłam spojrzenie szukając Olivera na horyzoncie. Nie było go. Zamiast tego skrzyżowałam spojrzenia z znajomym blondynem. Jęknęłam w duchu jeszcze bardziej bezradna zauważając, że Wellinger mnie rozpoznał. Jego zdziwienie było bardzo podobne do mojego z początku imprezy. Nie zrywał kontaktu wzrokowego, jakby usiłował coś sobie przypomnieć szukając tego w najgłębszych częściach pamięci. Z trudem powróciłam do poszukiwać. Gdzieś dosłyszałam, że  mężczyzna stojący obok  jest naszym zleceniodawcą, ale szybko o tym zapomniałam słysząc kolejne zdanie.

-A co to za piękna dama? Widziałem jak pani tańczy, czysty talent.- Odwzajemniłam uroczy uśmieszek i skinęłam głową w geście podziękować.

-Proszę mi wybaczyć nie przedstawiłem, moja dziewczyna Krisy.

Zdrętwiałam. Rzuciłam mu karcące spojrzenie próbując jak najszybciej pozbyć się jego dotyku. 

-Przepraszam ,ale muszę zaczerpnąć świeżego powietrza.

Już po chwili przedzierałam się przez tłum ludzi idąc w stronę tylnego wyjścia. Jak najszybciej wypadłam na mroźne, jesienne powietrze. Oddychaj. Oddychaj. Poszedł za mną... czułam to. Zamknęłam mocniej oczy i przyśpieszyłam kroku. Niebo było już czarne, ale nie było na nim gwiazd. Schowały się, tchórze! Zwolniłam przy schodach zaraz za zakrętem. 

-Co to miało być!?

Jednak go nie zgubiłam... stał za mną, a kiedy się odwróciłam ujrzałam wściekły grymas jego twarzy. Zrobiłam mimowolny krok w tył. Znałam tą postawę... coś zrobiłam nie tak. Znowu. Buzował i poczerwieniał. Oczy ponownie zrobiłby się ciemniejsze niż zawsze. Czułam pulsujące żyły i występujące kropelki potu. Już zapomniałam jak to jest się go bać.

Zawsze kiedy przychodziłam z prośbą o pomoc był wściekły... zawsze żądał jednej i tej samej zapłaty, którą staram się zapomnieć po dziś dzień. Za każdym razem kiedy nie chciałam się zgodzić wściekał się jeszcze bardziej... zawsze kończyło się to w ten sam sposób.

-Niby co? Nie kojarzę, aby coś zaszło między nami! Nie mam zamiaru udawać twojej dziewczyny, bo tak ci się chce!

-Nie waż się na mnie krzyczeć, będę robił co mi się podoba, a ty będziesz się słuchać, mała, brudna szma...

Zacisnęłam pięści napełniając płuca tlenem. Nie będzie mi mówił co mam robić.

-Radzę ci się odpieprzyć, bo policja może być zainteresowana twoją małą działalnością, o ile mi wiadomo sprzedaż i hodowla zioła nie są zbyt legalne.

-Suka!

Poczułam rozpalający żar w policzku, momentalnie się za niego złapałam. Palił i pulsował, uniosłam spojrzenie na uniesioną rękę mężczyzny. Przyłożył jeszcze raz, ale tym razem poczułam jak zęby rozdzierając delikatnie policzek od wewnątrz, był gotów wymierzyć mi i trzeci policzek.

-Jeszcze raz to zrobisz, a oberwiesz, obiecuję.

Więc tak, pogrążamy się

Tak, pogrążamy się

*OneRepublic - All The Right Moves

2

muzyka

Każdy z nas czegoś w swoim życiu żałuje . Jakiejś decyzji, jakiegoś popełnionego błędu, jakiejś drobnostki. Czy możemy się za to nienawidzić? Możemy. Nie ma w tym nic dziwnego, taka jest kolej rzeczy. To tak jak z życiem, rodzisz się i umierasz. Kiedyś podjęłam jedną złą decyzję. Jeden zły wybór. Przez niego zmieniło się moje życie. Może teraz gdybym już wiedziała jak to się skończy, zdążyłabym odsunąć od siebie propozycję i chęć zażycia białego proszku.

Może gdybym tego nie zrobiła, nie zaczęłabym się staczać, może nigdy bym nie zaznała jak to jest spać na ulicy, choć ma się dom kilkaset kilometrów przed sobą. Może nie zrezygnowałabym z starych przyjaźni na rzecz tych, po których na ciele pozostały mi tylko białe blizny i nie upadłabym jeszcze niżej. Zmienić jedną małą rzeczy i obserwować efekt motyla. Może gdybym wtedy odsunęła saszetkę, nie wylądowałabym na odwyku zorganizowanym przez matkę w domu, nie zaznałabym głodu narkotykowego, może nawet dalej bym tańczyła?

Tak... taniec był wszystkim co utrzymywało mnie przy życiu przez bardzo, bardzo długi czas. Dlatego mieszając łyżeczką w prawie rozpuszczonych już lodach moje zaskoczenie spowodowało niekontrolowany wymach dłonią. Robiąc na złość Lili, skopałam poplamiony koc na ziemię czekając, aż mój rozmówca da za wygraną i przerwie sygnał połączenia.

Oprzytomniałam i odłożyłam pudełko po lodach wyciszając telewizor z jakimś tandetnym wywiadem. Sygnał ponownie rozszedł się po mieszkaniu, niezadowolona kotka przeszła z pogardą obok dzwoniącego urządzenia i schowała się w sąsiednim pokoju.

-Dzięki, że zostawiasz mnie samą- wymamrotałam przesuwając palcem po ekranie.

Po drugiej stronie było dosyć głośno, ale po chwili wszystko ucichło. Niewątpliwie wszedł do innego pomieszczenia.

-Krisy, jak się czujesz?

Nie odpowiedziałam, bardziej byłam zaskoczona tym, że w ogóle do mnie zadzwonił. Wstałam podchodząc do okna wychodzącego na drogę. Po ulicy sunęły sporadycznie jakieś auta, jakiś rowerzysta, kilka pieszych z psami... nic nadzwyczajnego, a zarazem miałam wrażenie, że ta rozmowa to jedna z tych decyzji, która może coś zmienić, bardziej niż inne. Przygryzłam dolną wargę tocząc zaciętą bitwę wewnątrz siebie.

-Jesteś tam?

-Jestem- uchyliłam opadającą firankę, na pięknym niebie zaczęły pojawiać się ciemne deszczowe chmury- coś się stało Matt?

-Jesteś- wypuścił z ulgą powietrze.

-Tak, coś się stało?

Zaczęło padać, na początku powoli, a potem ulewa rozpętała się na dobre. Po drugiej stronie ulicy stał jakiś staruszek, czekał. Ubrany na czarno, z garstką białych włosów na czubku głowy, dygoczący delikatnie. Pociągnęłam za nitkę wychodzącą z materiału.

-Potrzebujemy jednej osoby do występu, zastanawiałem się...- przerwa, zaczęłam liczyć jego oddechy, staruszek dalej tam stał, bez parasola- zastanawiam się czy chciałabyś się dołączyć tak jak kiedyś. - Odwróciłam się od mężczyzny.- Jeden występ Krisy, jest dość ważny zleceniodawca.

-Nie wiem czy jeszcze potrafię- obeszłam dookoła kanapę, zaczesując włosy do tyłu.

Mieszkanie jak zwykle było jasne, delikatne kolory na ścianach, białe, bądź drewniane meble, dużo kwitów. Tutaj czułam się bezpiecznie, nadal tańczyłam, ale tylko dla siebie.... tylko tutaj. Lili wyjrzała zza framugi drzwi.

-Potrafisz Kriss, w całej swojej trenerskiej karierze nie miałem lepszej artystki- zaśmiałam się sarkastycznie- nie, nie mówię tego teraz by ciebie przekonać, taka jest prawda.

Ruszyłam ponownie w stronę okna. Staruszka nie było, ale z miejsca w którym stał zaczął odjeżdżać samochód. Mignęła mi kępka białych włosów w tylnej szybie pasażera. Odjechał.

-Trening zaczynamy od jutra, bądź na 6 rano, mamy niecałe dwa tygodnie, choreografia już jest.

Nie odpowiedziałam nic, po prostu się rozłączyłam. Rzuciłam telefon na poplamiony koc i jak małe dziecko oblizałam zanurzony w lodach palec. Czy ja aby na pewno jeszcze się do tego nadaję? Minął rok od kiedy ostatni raz profesjonalnie do tego podchodziłam. 

Odbicie w lustrze nie popierało tej decyzji tak samo jak i głowa, ale dusza się wyrywa. Stanęłam bokiem i wciągnęłam brzuch. Czy ja w ogóle zmieszczę się w stary strój?

-Wkopałam się Lili... jak zawsze.

Opadłam na kanapę z chęcią obejrzenia czegoś tak dennego i absurdalnego, że decyzja o występie będzie wydawała się w miarę ludzką rzeczą. Ponownie ochlapałam koc widząc na ekranie znajomą twarz.

-Stąd kojarzyłam tego sukinsyna! - Wskazałam na telewizor łyżeczką tak, aby Lili zrozumiała o kogo mi chodzi. -Ten tutaj widzisz, to gościu spod klubu.

Gdyby ktoś filmował moje życie w domu mógłby się uśmiać. Moje rozmowy z kotem schodziły naprawdę do dziwnych tematów, a co lepsze zawsze wierzyłam, że Lili wszystko rozumie. Nawet kiedy wlepiała we mnie pusty, niedorozwinięty wzrok.

Obserwowałam jak osoby poruszały bez wdzięcznie ustami, zbyt leniwa, aby włączyć dźwięk. Andreas Wellinger. No proszę.

Siedział przede mną z purpurowym sińcem pod okiem, gestykulował rzucając w dziennikarzy i aparaty swój uśmiech. Niebieskie oczy przeskakiwały z jednej dziennikarki na drugą zatrzymując się nieco dłużej na tych bardziej urodziwych. Podeszłam do monitora i wbiłam palec w jego czoło licząc na to, że poczuje ten pstryczek gdziekolwiek teraz udziela wywiadu. Zaczesał włosy roztrzepując je jeszcze bardziej, aby przykuć tym jeszcze bardziej uwagę innych.

-Pieprzona gwiazda... wystarczył jeden dobry sezon, a potrafią zapomnieć o tym co działo się rok czy dwa lata temu. Lili gdzie zgubiłaś pilota?! Przełączamy, przynieś ciastka z kuchni jeśli możesz.

Kot jedynie pomachał ogonem, skulił się i położył zwinięty w kłębek. Westchnęłam, sama ruszając po torbę od sąsiadki z dołu. Wracając ostatni raz przed przełączeniem spojrzałam w błękitne tęczówki na ekranie.

-Nie... to nie z telewizji ciebie kojarzę.

I choć dla wielu to szok i ból

I wszyscy wokół marzą o tym żeby nie wyszło

Już czułem ten mrok i chłód

I co by się nie działo zawsze musiałem wybrnąć

Już chyba zapomniałam dlaczego tak bardzo nienawidziłam codziennych treningów. 5:30 to nie najlepsza godzina dla ludzi mojego pokroju. Właśnie biegłam na autobus z ciężką torbą, kiedy usłyszałam sygnał dochodzącej wiadomości.

Mam nadzieję, że u ciebie wszystko, ok. Odezwij się, mama.

Prychnęłam, wiem, że w Stanach jest zupełnie inna godzina, ale mogłaby się czasami bardziej postarać. Wsiadłam do pojazdu komunikacji miejskiej próbując złapać oddech. Za oknem drzewa zlewały się w plamy, a sama droga stała się dość burzliwa przez nierówne ulice. 

Moja dawna szkoła tańca dalej przykuwała uwagę na jednej z głównych ulic. Ogromny budynek, z pokaźnym wejściem i kolumienkami. Przeskakiwałam po dwa schodki prowadzące do drzwi, by po kilku sekundach znaleźć się w przestronnym pomieszczeniu z recepcją na czele.

-Hej- pomachałam do nieznajomej brunetki, sprawdzając jej plakietkę. Spięła się na mój gest i wyraźnie wyprostowała- Amanda, tak? Jest może Deivid? 

-Ktoś mnie wzywał?

Nawet nie wiem skąd się pojawił, stanął za blatem dopiero po chwili orientując się kto przed nim stoi. Blondyn zamrugał kilka razy teatralnie przecierając oczy.

-Amando... mogłabyś mnie uszczypnąć? Chyba widzę umarłą. - Nie mogłam się powstrzymać i nachyliłam się, aby sięgnąć do jego czoła. -Ała! To boli! 

-Nie udawaj. Dzwonił Matt, wiesz gdzie go znajdę?

-Przychodzisz po roku milczenia- machnął ręką, abym poszła za nim- i jedyne co robisz to dajesz mi pstryczka w czoło? Gdzie jest Matt, gdzie jest Matt- uniósł ręce do góry, bezradnie wymachując nimi pokazując swoje oburzenie. - A ja to co? Nie dawałaś znaku życia, Krisy martwiłem się, przepadłaś jak woda w kamień...

-Woda w kamień powiadasz? - skręciliśmy w lewo po czym otworzył przede mną pierwsze drzwi, w środku krzątał się wysoki mężczyzna. Przyłożyłam wargi do policzka Deivida- Dziękuję, też tęskniłam.

Uśmiechnął się, potargał moje włosy i po prostu odszedł. Przez chwilę jeszcze spoglądałam jak idzie wolnym krokiem, podgwizdując cicho pod nosem. 

-A ja? Co dostanę na powitanie? - podskoczyłam zaskoczona jego dotykiem, po policzku przesunął szorstki zarost.

-Nic, konkretnego.

  I nawet jak los to wróg

I nieraz nawet w najgorętszych miejscach jest zimno

Musiałem dać krok na przód

Reszta grupy dotarła niedługo po mnie, byli młodsi, albo w moim wieku. Łącznie była nas dwunastka, usiedliśmy wokół Matta.

-Znalazłem brakującą osobę, mam nadzieję, że ciepło przyjmiecie Krisy- pomachałam do niektórych co spotkało się z ich uśmiechami- występ będzie za 10 dni, mamy tylko 10 dni, aby się synchronizować i opanować całą choreografię. Mam nadzieję, że mogę na was wszystkich liczyć. Występujemy dla sportowców z okazji rozpoczęcia zimowego sezonu. Jakieś pytania ?

Tylko jedna ręka poderwała się ku górze, zauważyłam przewrót oczami chłopaka z naprzeciwka. Zaśmiałam się cichutko. 

-Nasza szkoła szczyci się naprawdę wysokim poziomem- dziewczyna wpatrywała się w Matta niczym w boga- dziwię się, że poniektórzy dostają się tutaj od tak. Czy to sprawiedliwe względem nas wszystkich, którzy musieli przechodzić eliminacje ? 

Dopiero po chwili oprzytomniałam zdając sobie sprawę, że było to skierowane w moją stronę. Długonoga blondynka zatrzepotała rzęsami wbijając we mnie jadowity wzrok. Na moje oko była o jakieś 3 lata młodsza, ewidentnie chodziła jeszcze do szkoły średniej.

-Nicole, zapewniam cię, że Krisy ma wystarczające kwalifikację na tą szkołę. Już kiedyś tu uczęszczała, więc nie widzę większego problemu. Poza tym jest moją dobrą przyjaciółką i zgodziła się nam pomóc.- Brwi niejakiej Nicole podeszły wyraźnie do góry. - Koniec rozmów zaczynamy krótką rozgrzewkę i zabieramy się za trening.

Zaczęłam dokładnie rozgrzewać i rozciągać wszystkie stawy. Przyglądając się całej grupie. Wszyscy wydawali się bardzo dobrze znać, rozmawiali, śmiali się, jedynie wścibska blondynka stała sama idealnie na widoku Matta. Prychnęłam.

-Nie przejmuj się nią, ona już taka jest. Nienawidzi każdej dziewczyny, bo myśli, że zmniejszają się jej szanse na poderwanie trenera.

-Właśnie widzę, nie ma szans- usiadłam rozciągając nogi.

-Dlaczego tak uważasz?

-Bo znam Matta trochę dłużej niż ona- zrobił to samo... usiadł i spoglądał na nędznie starającą się Nicole- Krisy.

-Oliver.

Zaczęliśmy trening. Matt nie był pobłażliwy, wyciskał z nas siódme poty. Krok po kroku szlifowaliśmy kolejne partie tańca, co chwila wymieniając się miejscami, łącząc się w pary niczym w tangu, aby przejść w nowoczesne kroki.

-Dobra chwila przerwy!

Zaśmiałam się na pomruki radości. Starłam ręcznikiem pot z czoła i przyłożyłam butelkę z wodą do ust. 

-Matt!- odwrócił się z uśmiecham w moją stronę- mam pewien pomysł. Może w momencie przejścia zrównoważyć poziomy?

Matt wprowadził moją propozycję w choreografię, co oczywiście spotkało z komentarzem Nicole, ale patrząc na przedrzeźniającego ją Olivera, musiałam stłamsić śmiech.

Po skończonym treningu, przebrana i po prysznicu usiadłam na ławce w szatni. Dopiero teraz dotarło do mnie jak bardzo mi tego brakowało, tego niesamowitego wysiłku, wysiłku ponad siły. Odchyliłam głowę do tyłu rozkoszując się tą chwilą. Odtwarzałam w myślach każdy krok, Matt się postarał naprawdę.

Przeklęłam w myślach odnajdując jak najszybciej chusteczkę. Nie, nie, nie , nie , nie... tylko nie znowu. Przyłożyłam ją do nosa starając się opanować krwotok. Jedna chusteczka, druga... upewniłam się w lustrze czy nie ma niczego widać i po kilku głębszych wdechach wyszłam. To nie może zacząć się od początku.

  Dla wielu to szok i ból

I nieraz pozostaje Ci już tylko krzyk z gardła

--------------

Nie jestem pewna co do długości, czy taka Wam odpowiada? Chodzi mi tu głównie czy nie za dużo.

1

muzyka

-Krisy dawno cię tu nie było.

Reakcja mojego ciała była natychmiastowa, wszystkie mięśnie się napięły, a żyły transportujące krew zawęziły. Puls przyspieszył. Wiedziałam, że był to najgłupszy pomysł na świecie, aby tu przychodzić. Mentalnie wymierzyłam sobie siarczystego policzka.

-Widzisz Jack, tak się jakoś złożyło, że nie było mi tu po drodze.

Wzrok padł na wysokiego szatyna, który górował nade mną nawet kiedy siedziałam na wysokim barowym krześle. Muzyka zagłuszała mój głos, ale nie przejmowałam się tym. Obserwowałam jak kolorowe światła odbijają się od jego mocno wyrysowanej twarzy. Ciemne tęczówki gubiące swój kolor w mroku iskrzyły się z nieodgadnionym wyrazem. Zrobił krok w moją stronę na co od razu wzdrygnęłam ciałem.

-Krisy chyba się mnie nie boisz co? Mam coś co może cię zainteresować- wyciągnął delikatnie zza kurtki przezroczystą torebkę. Zacisnęłam pięści ujrzawszy biały proszek, który wypełniał ją do połowy - dla ciebie za darmo.

-Nie...

Na szczęście potrafię bardzo postawić na swoim i już po kilkunastu minutach czułam jak narkotyk rozchodzi się po moim organizmie. Jak powolnie rozprowadza po płucach, aby przeniknąć w żyły i uderzyć w serce, które przepompuje substancję z krwią do mózgu. Brawo Krisy.

Nie za bardzo pamiętałam jak długo przebywałam w dusznym klubie, jak długo tańczyłam ocierając się o spocone ciała, jak długo wdychałam zapach potu zmieszanego z imprezowym dymem i alkoholem, ani nie pamiętam jak znalazłam się na zewnątrz. 

Jedyne czego byłam pewna to wirującego granatu na niebie, choć wydawało się to dość dziwne skoro kolor obejmował całe sklepienie. Nie było gwiazd, nie było wiatru, ale czuć było nadciągającą nawałnicę. Wdychałam mroźne powietrze próbując z całych sił zakończyć tuczący się po głowie huk. Raz za razem coś od środka próbowało rozebrać mi czaszkę na części, a ja z całych sił próbowałam utrzymać ją w jednym kawałku.

Nie mam pojęcia gdzie w tej chwili był Jack, ale po dłuższych namysłach przy opieraniu się o ścianę klubu cieszyła mnie ta niewiedza.

-Po prostu musisz wziąć kilka głębszych wdechów i jakoś wrócić do domu. 

Taksówka odpadała, nie miałam na nią pieniędzy, nie byłam nawet pewna czy stać mnie na bilet autobusowy. Czy w ogóle jakikolwiek kursuje o tej godzinie? Zorientowałam się jak stoję z czasem 3:58 mogło być gorzej, ale z powodu pory roku nie prędko zrobi się jasno, gdyby tak było mogłabym iść na pieszo.

-Odbiło tobie, odpieprz się ode mnie!

-Andi nie mówisz chyba poważnie!

-Niby czemu... kim ty właściwie jesteś Alex? No kim? Jesteś nikim, nic nie wartym śmieciem, dziewczyną na jeden wieczór, jedną noc. 

Znaleźli się tuż obok, nawet nie zwracając na mnie uwagi. Wglądali jak para kłócących się z sobą o najlepszy kawałek mięsa jaszczurek. Uśmiechnęłam się na samo wspomnienie widzianego tak niedawno filmiku z ową walką. Czy jaszczurki są chociaż mięsożerne? Szybko porzuciłam pytanie kiedy krzyki dalej dochodziły do moich uszu pomimo dłoni, które do nich przylegały.

-Więc byłam kimś kim zwyczajnie mogłeś się zabawić?! Poważnie!

-Tak! Nie udawaj, że o tym nie wiedziałaś kiedy wskakiwałaś mi do łóżka!

-Ja tobie?! Słyszysz siebie Wellinger?!

-Błagam czy możecie kłócić się jakoś tak, no nie wiem... - rozłożyłam bezradnie ręce zwracając na siebie ich uwagę- ciszej?

Oboje odwrócili się w moją stronę. Dopiero teraz mogłam im się przypatrzeć.

Kobieta była śliczną osóbką z pięknymi, długimi blond włosami, które były pofalowane łagodnie po same końce. Jej złota cera biła blaskiem, a figura przykuwała pewnie wzrok nie jednego faceta. Nawet ja poczułam do niej swego rodzaju pociąg, choć nie byłam pewna czy nie jest to przypadkiem efekt znajdujących się we mnie resztek narkotyku. Z jej ciemnych oczu spływały łzy, tworząc ścieżki na zaróżowionych policzkach, kiedy wbijała wzrok w towarzysza.

Chłopak zaś wbił ręce w kieszenie spodni, wydawał się dziwnie znajomy, ale starałam się nie zwracać na to uwagi. Był wysoki i jestem w stu procentach pewna, że gdybym stanęła przy nim sięgałabym mu najwyżej do ramion. Co prawda byłaby i w tym zasługa moich marnych 160 centymetrów, ale nie zmieniało to faktu, że znacznie górował. Włosy miał zaczesane do tyłu, jednak pomimo odrobiny żelu układały się w typowy "artystyczny" nieład.

Moje skupienie na ich wyglądzie nie trwało za długo. Przeskanowałam każde z osobna od góry do dołu i odwrotnie rejestrując ich milczenie.

-Dziękuję.

Nie odpowiedzieli, chłopak przyglądał mi się z zaskoczeniem jakby zobaczył nieżyjącą od lat siostrę, a dziewczyna jedynie spuściła spojrzenie. Wbrew stanowi jaki mnie ogarniał zrobiło mi się jej żal. Nawet alkohol, który dalej rozsadzał mi czaszkę pozwolił zrozumieć sens ich kłótni. Oderwana od ściany stanęłam naprzeciw nieznajomego. 

Wypalał w moim ciele żarzące dziury i miałam nieprzyjemne wrażenie, jakby staczał w myślach jakąś zaciekłą bitwę. Jego ściągnięte brwi ukazywał jego irytację jakimś nieokreślonym faktem. Bez przeszkód poderwałam rękę ku górze i zamachnęłam się z całej siły. Kostki zaciśniętej dłoni zetknęły się z jego twarzą tuż pod lewym okiem. Włożyłam w to tyle energii na ile w tym momencie było mnie stać, mając nadzieję na wybicie mu takiego zachowania z głowy.

-Suka.

Wyprostował głowę ponownie zwracając ją w moim kierunku, kiedy uderzyłam go w to samo miejsce drugi raz.

-A teraz jeśli będziesz tak uprzejmy odpieprzyć się od mojej przyjaciółki.

Nigdy nie byłam dobra w dogryzaniu ludziom, niestety w mojej naturze leżała uprzejmość, nawet względem najgorszych wrogów, co niekiedy szło na moją niekorzyść.  

Chwyciłam za dłoń nieznajomą i pociągnęłam w stronę szosy. Nie chciałam jeszcze bardziej się pogrążać brakiem umiejętności obronny innych.

-Wybacz, że... jakby to ująć... starałam się przepraszam.

-Alex- podała swoje imię wybuchając smutnym śmiechem- to było idealne, nie wiem jak ci dziękować.

Posłałam jej słaby uśmiech przypominając sobie, że jest 4 nad ranem, a do domu mam kilka ładnych kilometrów. Jasnowłosa odczytała jakoś moje myśli i oznajmiła, że zadzwoni po taksówkę. Nie miałam martwić się kosztami, bo za poetycki ratunek opłaci każdą cenę. Polubiłam ją. Kiedy taksówkarz wysadził mnie pod mieszkaniem, wymieniłyśmy numery obiecując sobie kiedyś wyjście na kawę. 

Klaun stoi na ulicy, próbując się uśmiechnąć

Myśli o domu, w którym stoi pusta wanna

Z wielką niechęcią wdrapując się na szczyt schodów kamienicy dotarłam pod właściwe drzwi. Starałam się znaleźć klucze, ale po przeszukaniu każdej możliwej kieszeni byłam pewna, że je zgubiłam. Wiedziałam o zapasowej parze u sąsiadki z niższego piętra, ale szczerze wątpiłam, aby staruszka nie spała o 5  rano. Zmordowana usiadłam na jednym z stopni zaczesując włosy do tyłu. Postanowiłam jakoś przeczekać godzinę, dwie i wtedy do niej zadzwonić.

Powoli zaczynałam zapominać o wydarzeniach sprzed godziny, odpływałam pragnąć zamazać, każdy możliwy szczegół wieczora. Dygoczące dłonie zaczynały powoli irytować swoim zachowaniem i choćbym nie wiem jak bardzo usiłowała, nie potrafiłam ich zatrzymać. Strach zaczynał wypełniać komórki tworzące ciało, a szkielet wydawał się być słaby, jakby pomimo podtrzymujących go mięśni miał się skruszyć i rozpaść. 

Dawałam sobie radę już tak długo ... nie, nie dawałaś, idiotka!

Jedyne czego teraz potrzebowałam to chwili spokoju, odpoczynku i zimnego prysznica. O pierwsze nie musiałam się martwić. Mieszkałam w cichej okolicy z malutkim ogródkiem mieszkańców naszej kamienicy, który znajdował się tuż przed wejściem. Stare mury zbudowane z czerwonej cegły dawały przyjemny chłód na klatce schodowej w której, aż roiło się od soczyście zielonych roślin. 

Po wystarczającej ilości czasu wstałam otrzepując spodnie i ruszyłam w dół do sąsiadki. Pani Mauriz zapewniała, że rozumie sytuację i nie miałam przejmować się wczesną godziną. Szybko ruszyła do kuchni, a kiedy wróciła wręczyła mi zapasowe klucze do klatki i mieszkania na jednym kółeczku. Podała również małą papierową torebkę z niespodzianką na nowy dzień. Uśmiechnęłam się do staruszki, podziękowałam uprzejmie, jeszcze raz przeprosiłam za kłopot i jak najszybciej wróciłam na swoje piętro. 

Już w drzwiach przywitała mnie Lili delikatnie ocierając się o moje nogi. Podrapałam kotkę za uchem i podeszłam do blatu w otwartej kuchni. Nalałam jej świeżej wody i wsypałam trochę karmy, następnie uchyliłam okno balkonowe.

Mieszkanie miałam na samej górze, było jasne z wysokim sufitem. Długie, stare okiennice pozwalały wpadać do środka porannym promieniom.  Należałam do tych dziewczyn, które uwielbiały kwiaty, więc byłam w posiadaniu małej mieszkalnej "dżungli", jednak każdy z gatunków winorośli należał do tych najmniej wymagających. Kochałam to miejsce. 

Postanowiłam wziąć kąpiel i przebrać się w jakieś czyste ciuchy, usiąść z dobrą książką i ciepłą herbatą całkowicie zapominając o wieczornej imprezie. Tak też zrobiłam. 

Ostatni raz Krisy... nigdy więcej, żadnych imprez.... nigdy!

Klaun stoi na ulicy, myśląc o swojej wannie - 

Mistrzu wybaczania, mistrzu zbrodni 

Szanujmy nasze wanny za wszystko, czym są,

Ponieważ widzą rzeczy, których nie chcą widzieć